Η ιστορία του υπέρβαρου κέρβερου της εστίας

Είναι αλήθεια ότι αν ανατρέξεις στο παρελθόν, με τη βοήθεια των κατάλληλων πηγών, όπως η αμείλικτη εργοδοσία του sombrero ας πούμε, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από μικρές και άγνωστες κάποιες φορές, αλλά ωραίες και ενδιαφέρουσες ιστορίες, που κάποιες φορές ισορροπούν στα όρια του πραγματικού γεγονότος και του αστικού μύθου, αλλά αυτό συνήθως τις κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσες. Όταν λοιπόν ο duendes μου έστειλε την ιστορία ενός τύπου που έκανε καριέρα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο με το παρατσούκλι «χοντρούλης», η πρώτη μου σκέψη ήταν το αθάνατο ποδοσφαιρικό κλισέ των παιδικών μας χρόνων στην αλάνα, «ο χοντρός πάντα παίζει τέρμα». Η ιστορία αυτού του απίστευτου τερματοφύλακα, με έναν περίεργο τρόπο, το επιβεβαιώνει και το διαψεύδει ταυτόχρονα.

Μπορεί πλέον να ζούμε στην εποχή  των παικτών-ρομπότ τύπου Νόιερ ή των παικτών-μοντέλων τύπου Κριστιάνο, έναν αίωνα πριν ωστόσο, ο William «Fatty» Foulke, ένας άνθρωπος που συνδύαζε το ύψος του Μάνουελ Νόιερ και το βάρος του Θεόδωρου Πάγκαλου, όχι απλά έκανε καριέρα ταυτόχρονα ως τερματοφύλακας (και ως παίκτης του κρίκετ επίσης), αλλά κατάφερε να κατακτήσει δύο φορές το FA Cup με τη φανέλα της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ αλλά και να πάρει μεταγραφή στην Τσέλσι.

Ο Foulke, από το ντεμπούτο του στην Σέφιλντ, σε ηλικία 19,5 περίπου ετών, φαινόταν ότι ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση ποδοσφαιριστή. Δεν ήταν συχνό φαινόμενο άλλωστε τερματοφύλακας του σωματότυπού του, αφού με ύψος πάνω από 1.90 και βάρος γύρω στα 150 κιλά οι συμπαίκτες του αμυντικοί, έμοιαζαν μπροστά του με μικρά του αδέρφια, ενώ οι κατά βάση μυώδεις αντίπαλοι επιθετικοί, που είχαν συνηθίσει να τζαρτζάρουν τους τερματοφύλακες σε προσωπικές μονομαχίες βάζοντάς τους κυριολεκτικά στα δίχτυα (κάτι πολύ σύνηθες εκείνη την εποχή) έμοιαζαν με μπαλαρίνες σε αγώνα σούμο. Ο τερματοφύλακας-γίγαντας γρήγορα αναδείχθηκε σε μια πραγματική ατραξιόν, αφού παρά το (με διαρκείς αυξητικές τάσεις) μέγεθός του, είχε αξιοθαύμαστη ευλυγισία και φοβερή ικανότητα στην απόκρουση πέναλτυ, στοιχεία που μεγάλωναν διαρκώς τη δημοφιλία του και τον οδήγησαν, μεταξύ άλλων, σε μεταγραφή στην Τσέλσι καθώς και σε μια συμμετοχή με την Εθνική Αγγλίας σε ένα άνετο 4-0 εναντίον της Ουαλίας.

Οι ιστορίες γύρω από τον Foulke όπως είναι φυσικό πολλές, χωρίς να μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ποιες από αυτές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και ποιες είναι απλά υπερβολικές, όπως για παράδειγμα αυτές που αναφέρονται στην παροιμιώδη αγάπη του για το φαγητό και στο πώς έφτανε νωρίτερα από τους συμπαίκτες του στο πρωινό γεύμα, τρώγοντας μόνος του σχεδόν όλο το φαγητό της ομάδας, ή απλά στα όρια του αστικού μύθου όπως το ότι ο ποδοσφαιρικός ύμνος «Who ate all the pies» γράφτηκε γι’αυτόν. Κάποιες άλλες, σχετικές με τον εκρηκτικό του χαρακτήρα, τον θέλουν σε μια περίπτωση που του μίλησε προσβλητικά ένας αντίπαλος επιθετικός, να τον πιάνει από τους αστραγάλους, κρατώντας τον ανάποδα πάνω από το λασπωμένο τερέν, ενώ μετά το τέλος του πρώτου τελικού Κυπέλλου του 1902, διαμαρτυρόμενος για ένα γκολ της Σαουθάμπτον που θεώρησε ότι δεν έπρεπε να μετρήσει, κυνήγησε γυμνός τον διαιτητή, αναγκάζοντάς τον να κρυφτεί σε μια ντουλάπα και χρειάστηκε η παρέμβαση αρκετών υπαλλήλων της ομοσπονδίας για να τον συγκρατήσουν και να μην σπάσει την ντουλάπα και πιθανότατα και τον ίδιο τον άτυχο διαιτητή. Σε έναν άλλο αγώνα που έπιασε δύο πέναλτυ, λέγεται ότι ο αντίπαλος επιθετικός που τα εκτέλεσε είπε με παράπονο «τι άλλο να έκανα, δεν υπήρχε χώρος στην εστία να σημαδέψω». Αυτό που είναι εξακριβωμένο είναι ότι, έστω και συμπτωματικά, ο Foulke είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη των ball boys, αφού κατά τη διάρκεια των αγώνων, για να δώσουν ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στο τεράστιο μέγεθός του και να αποσπάσουν την προσοχή των αντιπάλων, έβαζαν δύο μικρά αγόρια πίσω από την εστία του. Τα πιτσιρίκια πολλές φορές έτρεχαν και επέστρεφαν τις μπάλες που κατέληγαν εκτός αγωνιστικού χώρου, και τελικά έγιναν θεσμός.

Ελάχιστη σημασία έχει αν όλες αυτές οι ιστορίες ισχύουν 100%, αφού ούτως ή άλλως αποτελούν μέρος του γοητευτικού μύθου ενός ανθρώπου που κατάφερε να κάνει αυτό που αγαπούσε, σχεδόν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, ακόμα και μέσα από τις αδυναμίες του και τις καταχρήσεις στις οποίες τον οδήγησαν. Πιθανότατα στην εποχή που οι διάφοροι Κριστιάνο και Μπέκαμ με τους άψογους κοιλιακούς και τα ψαγμένα τατού αποτελούν icons και clean cut πρωταγωνιστές σε διάφορες διαφημιστικές καμπάνιες, να δυσκολευόμαστε να φανταστούμε έναν τύπο σαν τον Foulke σαν κάτι περισσότερο από πρωταγωνιστή σε διαφήμιση συνοικιακού μπεργκεράδικου σε τελειωμένο τηλεοπτικό σταθμό τοπικής εμβέλειας. Η ιστορία όμως έγραψε ότι ο Foulke κατάφερε πολλά περισσότερα. Και μπορεί να άφησε αυτή τη μάταιη ζωή σε ηλικία 42 μόλις ετών (με επίσημη αιτία θανάτου την κίρρωση), το σίγουρο όμως είναι πως έφυγε χορτάτος.