Οι βασικοί
στόχοι της παιδικής ηλικίας είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη, η μάθηση και το
παιχνίδι. Οι μέρες χωρίς παιχνίδι είναι άδειες και χωρίς νόημα για τα
μικρά παιδιά πόσο μάλλον για τα παιδιά που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο
και όλα τα άλλα ομαδικά αθλήματα. Για τα παιδιά το παιχνίδι είναι το
ίδιο ζωτικό με την τροφή. Τα παιδιά επενδύουν όλη τους την ενέργεια στο
παιχνίδι απλούστατα γιατί και τα ίδια καταλαβαίνουν ότι μέσα από το
παιχνίδι μαθαίνουν για τους εαυτούς τους, για τους άλλους και για το
φυσικό τους κόσμο. Στο παιχνίδι φαίνονται και αναπτύσσονται η
δημιουργικότητα, η κινητικότητα, η γνωστική και η συναισθηματική
ανάπτυξη των παιδιών. Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά γνωρίζουν τον εαυτό
τους, το περιβάλλον και τους ανθρώπους που ζουν γύρω τους και ξεπερνούν
τους φόβους τους. Τα παιδιά αυτενεργούν και αυτοσχεδιάζουν
χρησιμοποιώντας τη φαντασία τους και τις επιδεξιότητες τους. Στο
ποδόσφαιρο ειδικά μέσα από τη διαδικασία της προπόνησης καθώς
αναπτύσσονται οι τεχνικές ικανότητες των παιδιών, τα παιδιά αρέσκονται
στο να κάνουν το κάτι παραπάνω, το κάτι ξεχωριστό.
Πολλές
φορές όμως εμείς οι ίδιοι οι προπονητές καθώς και πολλοί γονείς
γινόμαστε το μεγάλο εμπόδιο στην αυτενέργεια των παιδιών μας. Σε πολλούς
αγώνες παρατηρείται το φαινόμενο της τροχονομικής κατεύθυνσης του
παιχνιδιού και η αναμετάδοση του σε πρώτο χρόνο, από τους προπονητές:¨
Αλέξη πάσαρε, Κώστα δώσε τη μπάλα δεξιά, Μιχάλη σούταρε.¨ Το παιδί
κατεχόμενο από τη φοβία της μη επιτυχούς εκτέλεσης της οδηγίας του
προπονητή του εξαναγκάζεται στο να βάλει ένα φράγμα στη φαντασία του και
να κάνει κάτι άλλο που του το επιβάλλουν!
Οι γονείς
επίσης ως προπονητές της κερκίδας και παρορμούμενοι από την αγάπη τους
για τα παιδιά τους επίσης καθοδηγούν με φωνητικές οδηγίες το παιχνίδι:
«Αλέξανδρε μου κτύπα την μπάλα ψηλά, Κωστάκη ντρίμπλαρε τον, Γιαννάκη
μου ανέβα στην επίθεση…». Πολλές φορές οι γονείς ξεχνούν ότι τα παιδιά
τους προέρχονται μέσα από μια προπονητική διαδικασία η οποία θα τα μάθει
τις βασικές τεχνικές δεξιότητες πρώτα απ’ όλα. Στη διαδικασία αυτή ο
καπετάνιος της ομάδας είναι ο ίδιος ο προπονητής ο οποίος είναι ο μόνος
αρμόδιος στο να κατευθύνει τα παιδιά. Οι εξωτερικές οδηγίες των γονέων
κατά τη διάρκεια του αγώνα αποσπά την προσοχή τους από το παιχνίδι,
μειώνει την αυτενέργεια τους και δημιουργεί και πρόβλημα πειθαρχίας αφού
το παιδί αντί τον προπονητή ακούει τους γονείς του απ’ έξω!
Αφήστε τα
παιδιά λοιπόν να παίξουν! Αφήστε τα να κάνουν λάθος, εξηγείστε τους μετά
το λάθος, ενθαρρύνετε τα και επιβραβεύστε τα με μπράβο! Η δύναμη της
ενθάρρυνσης και του επαίνου είναι πολύ σημαντική και συχνά ίσως
υποτιμάται η αξία της και παραβλέπεται. Ωστόσο, συνιστά έναν πολύ απλό,
άμεσο και πολύ συχνά αποτελεσματικό τρόπο ενίσχυσης της μαθησιακής
διαδικασίας. Συχνά μάλιστα η επιβράβευση δίνεται μόνο μετά την
ολοκλήρωση μια δραστηριότητας, όμως είναι πολύ σημαντικό να παρέχεται σε
όλη τη διάρκεια της προσπάθειας καθώς αποτελεί με κινητήρια δύναμη για
τον κάθε μικρό ποδοσφαιριστή. Και επιτέλους καταλάβετε ότι στις παιδικές
ηλικίες δεν είναι στόχος η νίκη. Νικητής είναι αυτός που προσπάθησε,
αυτός που διασκέδασε το παιχνίδι, αυτός που ήταν πλήρως προσαρμοσμένος
στο δίκαιο παιχνίδι και τους κανόνες του παιχνιδιού…
