Γονείς: Θεατές ή κριτές;

Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε αναφέρει πως ο ρόλος των γονέων στον αθλητισμό ναι μεν παίζει σπουδαίο ρόλο, αλλά όχι στον σημαντικότερο. 

Παρόλα αυτά σήμερα θα δώσουμε μια άλλη διάσταση στο θέμα. Θα προσπαθήσουμε δηλαδή να έρθουν στη θέση των γονέων. 

Ο μοναδικός λόγος που οι γονείς ανησυχούν για το παιδί τους είναι να μην πάρει τον στραβό δρόμο. Θέλουν να είναι μέσα στον αθλητισμό, ωστόσο βλέποντας την βελτίωση του παιδιού τους τον βάζουν στην διαδικασία να σκεφτεί τον πρωταθλητισμό. 

Εκεί ξεκινά το κακό. Ο γονέας σκέφτεται ότι για το καλό του παιδιού του πρέπει να παρεμβαίνει ανά πάσα ώρα και στιγμή σε διοίκηση, προπονητή ή συμπαίκτες του, για να μπορεί έτσι να έχει σφαιρική άποψη. 

Ο βασικός λόγος που δεν μου αρέσει να βλέπω γονείς στο γήπεδο είναι γιατί ξεχνούν με ποια ιδιότητα βρίσκονται εκεί. Σαφώς και δεν αναφέρουμε σε όλους, αλλά σε εκείνη την μερίδα που το παίζει κριτές των πάντων και ξεφεύγουν.  

Το παιδί πρέπει να ακούει τους γονείς του για το πώς συμπεριφέρεται εκτός αγωνιστικού χώρου, αλλά ως εκεί. Υπάρχουν γονείς βέβαια που θεωρούν ότι πρέπει να είναι δίπλα στο παιδί τους, μήπως πάθει κάτι, μήπως παρεκτραπεί, μήπως συμβεί οτιδήποτε. 

Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουν την ησυχία τους και τις πιθανές ευθύνες, αλλά αγνοούν ότι αυτός ο τρόπος λειτουργεί αρνητικά στο παιδί. 

Μια ισορροπία χρειάζεται σε όλα. Και το παιδί να μην πιέζεται από τους γονείς τους, αλλά και οι γονείς να καταλάβουν ότι το παιδί έχει προπονητή και εκείνος έχει τον πρώτο λόγο.  

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΑΤΟΣ