Δυστυχώς οι διάφοροι επιτήδειοι του χώρου, γνωρίζοντας άριστα τη δίψα του παιδιού για ποδόσφαιρο και την κάψα του γονιού να καμαρώσει το νέο ¨μέσι¨, έχουν ξεχυθεί και ανακαλύπτουν, απίθανους ανεκμετάλλευτους χώρους, σε βουνά, σε χαράδρες, σε ρέματα, ακόμη και σε εργοστασιακούς χώρους, συνάπτοντας και μια ενοικίαση 5αετούς ή 10ετούς διάρκειας, συρματόπλεγμα γύρω-γύρω, δίχτυ από πάνω, στρώσιμο στο τάκα-τάκα, τάχα μου με πλαστικό τελευταίας γενιάς, κυλικείο, αποδυτήρια, ταμπέλα ως τάδε Ακαδημία, με το όνομα μιας ¨παλιάς φίρμας¨ και…… ελάτε να σας μάθουμε, τα ….. μυστικά της μπάλας!
Αυτό το….. ¨ελάτε να σας … μάθουμε, όπως και το ποιοι θα σας μάθουν¨, είναι ένα τεράστιο θέμα, το οποίο στο επόμενο άρθρο, θα προσπαθήσω να αναπτύξω και να στεναχωρήσω κάποιους, προς το παρόν θα παραμείνω στο πλαστικό και φυσικό χόρτο, με τα καλά και τα κακά τους!
Ξεκινώντας θα ήθελα να απονείμω τα εύσημα, στον τύπο που ανακάλυψε αυτήν τη τεράστια ¨ΠΑΤΕΝΤΑ – ΠΑΓΙΔΑ¨ του πλαστικού και καταφέρνουν κάποιοι να γεμίζουν τα ταμεία τους, αλλά και οι φυσικοθεραπευτές τα ιατρεία τους!
Από το 1996 περίπου, άρχισαν ένα-ένα τα γήπεδα, να μετατρέπονται από ¨ξερά¨ σε πλαστικά. Από αισθητικής πλευράς και μόνο, η μεταμόρφωση είναι φανταστική και αυτομάτως δελεαστική για παιδιά και μεγάλους, λειτουργικά και πρακτικά όμως το αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου, θα φέρει πολλά παιδιά, σε πολύ δύσκολη θέση!
Η δεκαετή εγγύηση του πλαστικού, εφησυχάζει τους υπευθύνους από τις σκοτούρες της συντήρησης, δίνοντας τους την ευκαιρία, να φορτώνουν με αρκετές προπονητικές μονάδες το γήπεδο και παράλληλα, να επιβαρύνονται τα παιδιά, με εξίσου αρκετές, αλλά δυστυχώς άχρηστες, για την υγεία τους προπονήσεις!
Η μετατροπή του ¨ξερού¨ σε πλαστικό, συνιστά μια προεργασία εκσκαφής, άμμου, χαλικιού κ.λ.π. με κλίση για τα νερά, σωστή ποσότητα ρίψης καουτσούκ με το ανάλογο κατά καιρούς ¨χτένισμα¨ του και φυσικά την σωστή επιτήρηση για τυχόν φθορές!
Αρκετοί ¨επαγγελματίες¨, προκειμένου να ελαττωθεί το κόστος κατασκευής, σκεπτόμενοι άρπα-κόλα, αφού βρουν το χώρο, είτε χώμα υπάρχει είτε τσιμέντο, στρώνουν τον τάπητα, τον ¨βαφτίζουν¨ και τελευταίας γενιάς και όλα έτοιμα!
Σε ολόκληρη την Αττική, επισκεπτόμενος σχεδόν όλα τα γήπεδα, έχω συναντήσει αρκετές πολύ κακές κατασκευές και μάλιστα, σε πολλά από αυτά, προπονούνται από 2 έως και 5 σωματεία, με σημαντικές φθορές και επιβαρύνσεις και στα γήπεδα, αλλά πολύ περισσότερο στους αθλητές και κυρίως στα παιδιά των Ακαδημιών. Τα μπαλώματα και οι λακκούβες, αποπροσανατολίζουν τα πατήματα των παιδιών και εκτός από την σωματική καταπόνηση, γίνονται επικίνδυνα για θλάσεις, διαστρέμματα κ.α. τραυματισμούς.
Αρκετά γήπεδα, έχουν ακόμη τάπητες 2ας και 3ης γενιάς, χωρίς καουτσούκ, με πολλά μπαλώματα, κάποια άλλα έπαθαν και καθίζηση από έντονη βροχόπτωση! λόγω κυρίως της αρχικής ψευτοδουλειάς, με αποτέλεσμα να γίνονται κατασκευαστικά ¨μερεμέτια¨, ως την επόμενη νεροποντή! Υπάρχουν βεβαίως και γήπεδα με άριστους τάπητες τελευταίας γενιάς, με προσεγμένη εξαρχής προεργασία και μετέπειτα συντήρηση, αλλά όσες προσπάθειες κι΄αν γίνουν, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ το συνθετικό, να πλησιάσει σε συμπεριφορά το φυσικό χόρτο!
¨Οπαδοί¨ του πλαστικού, αναφέρουν συχνά ότι ¨μιμείται¨ το φυσικό κατά 80%!!! Καλά κούλουμα πέστε τους !!!
Θα σας αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα. Στον αγώνα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ με την ΡΟΥΜΠΙΝ-ΚΑΖΑΝ εκτός έδρας, η οποία διέθετε πλαστικό χόρτο, εκτός του ότι οι παίκτες κινούνταν σαν ¨ξύλινοι¨, το αποκορύφωμα ήταν στο πέναλτυ που απέκρουσε ο Κάρολ! Την απόκρουση σίγουρα τη θυμόμαστε όλοι, αμέσως μετά, πόσοι παρατήρησαν ότι ο Κάρολ, σωστά σηκώθηκε γρήγορα και ξανάπεσε για να μπλοκάρει τη μπάλα, ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ όμως ότι θα τσουλήσει στο γκαζόν! Έλα, που εκεί που έπεσε, εκεί ΚΟΛΛΗΣΕ και ευτυχώς δημιουργήθηκε αναμπουμπούλα και η φάση έλαβε τέλος!
Δεν είναι τυχαίο , ότι το 97% των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών, απορρίπτουν τον συνθετικό χλοοτάπητα, ούτε επίσης τυχαίο ότι καταγράφονται 70% περισσότεροι τραυματισμοί σε σχέση με το φυσικό, εκ των οποίων η πλειοψηφία είναι στα γόνατα και στους συνδέσμους. Κάποια στιγμή ΟΥΕΦΑ και ΦΙΦΑ, ενθάρρυναν την προοπτική για σταδιακή καθιέρωση του πλαστικού χόρτου, αλλά φρένο σε αυτές τις προσπάθειες, έβαλαν ιατρικές μελέτες, που απέδειξαν ότι οι συγκεκριμένοι αγωνιστικοί χώροι, αποφέρουν αναλογικά, περισσότερους τραυματισμούς σε σχέση με το φυσικό!
Δεν είναι και λίγες άλλωστε, οι μαρτυρίες γιατρών και φυσικοθεραπευτών, ομάδων της Α΄ Εθνικής, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, για μυικούς τραυματισμούς και κακώσεις στα γόνατα. Το απότομο ¨φρενάρισμα¨ του αθλητή στο πλαστικό, έχει ως αποτέλεσμα, το ¨κόλλημα¨ της σόλας, το οποίο μεταφέρει απότομα τις επιβαρύνσεις σε ποδοκνήμη, γόνατα και σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να γίνονται εμφανή, από τη μικρή ηλικία των 19 μόλις ετών!
Σε αντίθεση με την ¨πλαστική παγίδα¨ έχουμε το ΦΥΣΙΚΟ ΧΟΡΤΟ, το οποίο εκτοξεύει στα ύψη, τη διάθεση και τη χαρά της διασκέδασης, όλων των παιδιών, συναισθήματα που επιζητούμε για τους ¨μικρούς¨ αλλά και μεγαλύτερους μας φίλους. Τυχαίνει να εργάζομαι ως προπονητής σε μια ομάδα που διαθέτει φυσικό χλοοτάπητα, δεν σας κρύβω τη χαρά που νιώθω, όταν φιλοξενούμε τζουνιεράκια για αγώνα, και τα βλέπω κατά την είσοδο τους στο γήπεδο, να σκύβουν και να χαϊδεύουν το χόρτο, για να δουν αν είναι όντως αληθινό! κι΄αρχίζουν αμέσως από τη χαρά τους, τις κολοτούμπες και τα παιχνίδια! Στον αγώνα δε, προσπαθούν όλα τους τα μαρκαρίσματα να συνδυάζονται, με τάκλιν και βουτιές στο γκαζόν!
Στις μεγαλύτερες ηλικίες, δίνουν και παίρνουν τα επιφωνήματα χαράς, από την ευκαιρία που έχουν τα παιδιά, να παίξουν σε φυσικό χόρτο! Οι 15 και άνω πλέον, αντιλαμβάνονται αμέσως τις τεράστιες αγωνιστικές διαφορές από το πλαστικό και ξεδιπλώνουν όλες τους τις φυσικές και τεχνικές αρετές, εμφανώς ικανοποιημένοι από τη συμμετοχή τους!
Εκτός των παραπάνω, το βασικότερο που λαμβάνουν τα παιδιά, είναι η σωστή και φυσιολογική σωματική καταπόνηση, που δέχονται από το φυσικό χορτάρι. Εκεί το παιδί δέχεται τις πιέσεις που πρέπει, τα ¨φρεναρίσματα¨, τις εκτοπίσεις , τα άλματα, τα τάκλιν χωρίς ¨καψίματα¨, αλλά και χωρίς να σημαίνει αυτό, ότι θα αποφύγουμε τους τραυματισμούς, ΠΑΝΤΑ όμως σε πολύ μικρότερο ποσοστό από το πλαστικό. Τώρα εύλογα θα μου πει κάποιος : ¨και που θα τα βρούμε τα γήπεδα με χόρτο ρε φίλε? ¨ Έχετε δίκιο! Δεν υπάρχουν! και δεν υπάρχουν, γιατί είμαστε ΑΝΙΚΑΝΑ ΛΑΜΟΓΙΑ, γιατί δεν είμαστε ικανοί ούτε να κατασκευάσουμε σωστά, αλλά ούτε και να συντηρήσουμε σωστά, οτιδήποτε όμορφο έχουμε στο μυαλό μας!
Ελάχιστοι είναι οι επαγγελματίες, που παραδίδουν ένα γήπεδο με φυσικό χόρτο όπως πρέπει και το επιβλέπουν επίσης όπως πρέπει, όπως και ελάχιστα είναι και τα σωματεία, που διασφαλίζουν την σωστή συντήρηση τους .
Δυστυχώς το 80% των Ελληνικών γηπέδων με φυσικό χόρτο, είναι σε άθλια κατάσταση και αυτό οφείλεται, 1ον στην αρχική μελέτη και 2ον στην μετέπειτα συντήρηση τους.
Και βέβαια, μέσα στα γενικότερα ΕΛΛΗΝΙΚΑ πολεοδομικά εγκλήματα και τις τεράστιες ελλείψεις υποδομής, δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα γήπεδα!
Στην Ελλάδα έχουμε φτιάξει 100 σταθμούς του ΜΕΤΡΟ, αλλά για να φτάσεις σε αυτούς με την συγκοινωνία, πρέπει να κάνεις τάμα στον Άγιο Φανούριο! παίρνεις τ΄αμάξι για να πας τελικά και αναγκάζεσαι να διπλοπαρκάρεις στα στενά, γιατί κανένας κερατάς δεν προνόησε, να κάνει ΠΡΩΤΑ ένα χώρο πάρκινγκ!
Βρίσκω ένα χώρο, φτιάχνω ένα γήπεδο! ( λέμε τώρα!) πως θα έρθεις, δεν με νοιάζει! Που θα παρκάρεις? Χέστηκα! Να πας να βρεις! Βοηθητικό υπάρχει? Ώπα, πολλά θες! Υποδομή ΜΗΔΕΝ! Προβλήματα πολλά! Βλέπω κάθε βδομάδα στην τηλεόραση, στιγμιότυπα από ξένους αγώνες και χαζεύω με τα γήπεδα που βλέπω!
Όλα ένα ¨πράσινο χαλί¨, χωρίς λακκούβες, ¨βουναλάκια¨, ξεραμένες περιοχές στις εστίες, βούρκο και εξαφανισμένες γραμμές!
Κάποιοι θα μου πουν για καιρικές συνθήκες κ.λ.π.. από πού να αρχίσω? Από Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία που μυρίζουν και μεσόγειο? ή να πάω στους ψιλοκρυόκολους, Άγγλους, Γερμανούς, Βέλγους? Όλοι τους μας βάζουν κιάλια, όχι γυαλιά!
Όλα είναι θέμα ΥΠΟΔΟΜΗΣ! Οι άνθρωποι εκεί, πριν φτιάξουν οτιδήποτε, ΠΡΩΤΑ σκέφτονται, μελετούν, σχεδιάζουν και ύστερα ΧΤΙΖΟΥΝ και απολαμβάνουν! ΕΜΕΙΣ ΠΡΩΤΑ απολαμβάνουμε αυτό που ΘΑ! Χτίσουμε και όταν το τελειώσουμε, σκεφτόμαστε ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ κάναμε! και μάλιστα τι στιγμή που οι άλλοι, ακόμη και σε Ερασιτεχνικό επίπεδο, προσπαθούν και έχουν βοηθητικές εγκαταστάσεις, φυσικά με χόρτο αλλά και πλαστικό ως υποβοηθητικό, ¨ξεκουράζοντας¨ το κυρίως γήπεδο, προσέχοντας το σαν τα μάτια τους!
Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ στην t.v, όπου στο γήπεδο του Αγιαξ, εκτελούσαν επί καθημερινής σχεδόν βάσεως, εργασίες συντήρησης του χόρτου. Έπαθα πλάκα! Ειδικοί μετρητές υγρασίας έδιναν τιμές και ανάλογα ¨ζέσταιναν¨, ή αν θέλετε συντηρούσαν το χόρτο στην επιθυμητή θερμοκρασία, με τεράστιες συρόμενες κατά πλάτος του γηπέδου λάμπες!
Για να μην αναφέρω το συρόμενο κυριολεκτικά χλοοτάπητα της ΣΑΛΚΕ και τις ειδικά κατασκευασμένες οροφές κάποιων γηπέδων, που ¨απαγορεύουν¨ στην βροχή να φτάσει στο χορτάρι!
Και όλα αυτά γιατί? Γιατί όλα και όλοι φωνάζουν, ότι το ποδόσφαιρο, ΠΡΕΠΕΙ να παίζεται σε φυσικό χόρτο και κάποιοι κάνουν τα πάντα, για να μην αλλάξει αυτό ΠΟΤΕ! Ενώ κάποιοι άλλοι, προσπαθούν με χίλιους δύο δόλιους τρόπους να προωθήσουν το πλαστικό, με ότι κακό αυτό συνεπάγεται!
Στην Ελλάδα τώρα, για να γυρίσουμε στα δικά μας, δυστυχώς, κερδίζει συνεχώς έδαφος, ο πλαστικός τάπητας, ευτυχώς ακόμη σε Ερασιτεχνικό επίπεδο, καθιστώντας αναγκαίο κακό την προπόνηση των παιδιών μας, σε αυτή την ¨ συνθετική παγίδα¨.
Το κακό γίνεται ακόμη χειρότερο βέβαια, από τη στιγμή, που ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και όλα τα ¨αφεντικά¨ των γηπέδων, προτιμούν το πλαστικό με τη ¨φτηνή¨ συντήρηση, από τη δαπανηρή φροντίδα του φυσικού, ακολουθώντας τη μιζέρια της εποχής, μια μιζέρια όμως, που αναγκάζει τα παιδιά μας, από πολύ μικρή ηλικία να μάθουν τις φυσικοθεραπείες και μακάρι μόνο αυτές, γιατί πιο πέρα ……..υπάρχει και το νυστέρι!
Του Τάκη Γιαννόπουλος (http://www.football-academies.gr)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου