Ο μπαμπάς μάνατζερ...

Μερικά πράγματα στη ζωή δεν είναι τυχαία.
Ορισμένοι ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές εξαφανίστηκαν άμα τη γέννησή τους και ο λόγος δεν ήταν άλλος από τον ξερόλα ''μπαμπά'', που πέρα από προπονητής είναι και manager.
Πολλοί είναι εκείνοι οι γονείς που μόλις διακρίνουν ποδοσφαιρικό ταλέντο στο παιδί τους, αρχίζουν να οραματίζονται και να φαντασιώνονται διάφορα πράγματα, ακόμη τολμούν και να τον συγκρίνουν με ''φτασμένους'' ποδοσφαιριστές, στην ουσία παραμυθιάζουν το παιδί τους και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Βγάζουν το κόμπλεξ τους είτε επειδή δεν έπαιξαν ποτέ αυτοί ποδόσφαιρο(ιδίως αυτοί), είτε κινήθηκαν σε πολύ χαμηλά και τοπικά επίπεδα.
Αντίθετα αυτός που έχει παίξει, ξέρει και περιμένει.
Κανένας πατέρας ποτέ όμως δεν ασχολήθηκε με το καμάρι του, αλλά έκανε κριτική στον προπονητή του παιδιού του.
Κανένας πατέρας δεν είπε στο παιδί του να σκύψει το κεφάλι και να δουλέψει, αλλά του φούσκωσε τα μυαλά με μπόλικο αέρα.
Στις πρώτες και εύκολες ηλικίες όπου μπορεί η ταχύτητα ή το ύψος να σε βγάλουν στην πρώτη γραμμή, αλλά μετά, μεγαλώνοντας τα παιδιά επέρχεται η ισορροπία και τότε το παιδί αν δεν έχει ταλέντο να διακριθεί, τελειώνει, αυτό ας το καταλάβουν όλοι. Μπορεί το παιδί να σταματήσει ακόμη και το ποδόσφαιρο.
Έτσι ο κάθε επιπόλαιος πατέρας ''την ψάχνει'' από νωρίς να προωθήσει το ''καμάρι του'' και πέρα από την προπονητική, βάζει μπροστά και την άλλη του ιδιότητα, αυτή του manager.
''Δεν ξέρουν οι scouters ή οι managers, εγώ ξέρω και που θα σε πάω και πόσο κοστίζεις...'' και αναλαμβάνουν την εκπροσώπηση του παιδιού...
Ένα παιδί το οποίο όμως πρώτα έχουν καταφέρει να το κάνουν γενίτσαρο, αφού το στρέφουν εναντίον της ομάδας του, των συμπαικτών του, με αδιανόητες εκφράσεις τύπου:
'' παίξε για την πάρτη σου αγόρι μου...''
'' μόνο εσύ υπάρχεις παιχταρά μου, πάρε την ομάδα στην πλάτη σου...''
'' δεν είσαι για Ελλάδα εσύ, θα σε πάω έξω σε μεγάλη ομάδα...''
και άλλα πολλά λένε σε παιδιά από 9-15 ετών.
Αντί να κάνουν το αυτονόητο και να προστρέξουν στον υπολογιστή τους και να αναζητήσουν videos στο youtube: new Messi, new Maradona και κάθε νέο διάσημο ποδοσφαιριστή, ώστε να συγκρίνουν το παιδάκι τους με τα εκατομμύρια παιδάκια σε όλο τον κόσμο, που σημειωτέον κάνουν παπάδες με την μπάλα αλλά στο τέλος χάνονται, παραμυθιάζονται.
Στην Ελλάδα που δεν έχει ποδόσφαιρο, αυτοί οι γονείς θέλουν να παίξουν τα παιδιά τους μπάλα, ήμαρτον.
Στην Ελλάδα που θέλει τύχη, γνωριμίες, σπρώξιμο και χώσιμο, ενώ στις άλλες χώρες θέλει δουλειά-δουλειά-δουλειά, υπομονή και επιμονή.
Έτσι παγιδεύονται μέσα στον ιστό της αράχνης και γίνονται νέοι μπαμπάδες, Χούτοι, Μήτρογλου και Καστίγιο.