Άρθρο: «Μήπως ξέρετε κανένα καλό μάνατζερ;»

 Δεν... παλεύεται η ερασιτεχνική νοοτροπία των ανύπαρκτων υποδομών


Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου
 

 Με συνάντησε έξω από το γήπεδο, στο οποίο μόλις είχε λήξει ένας αγώνας τοπικού Πρωταθλήματος όπου είχε κυριαρχήσει η ένταση, τα περιττά σφυρίγματα, οι τρεις κόκκινες κάρτες και οι αμέτρητες διακοπές. Ο νεαρός μού ήταν γνωστός, καθώς συμμετείχε τελευταία σε ένα από τους αρκετά προβεβλημένους συλλόγους της πόλης, και τα είχαμε πει ξανά με αφορμή τις διάφορες αθλητικές εκδηλώσεις που γίνονται στην διάρκεια της χρονιάς. Ευγενέστατος, μετρημένος στα λόγια του και πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό που είχε στο μυαλό του να πει, οι λέξεις βγήκαν σχεδόν αυτόματα από τα χείλη του, αμέσως μόλις ολοκληρώθηκαν οι τυπικοί χαιρετισμοί. «Κυρία Δώρα, μήπως ξέρετε κάποιον καλό και τίμιο μάνατζερ να με αναλάβει;»

 

Θα ήταν ψέμα αν του έλεγα πως ξέρω, όπως και αν του απαντούσα το αντίθετο.

Προσπάθησα, όμως, στην κουβέντα που κάναμε, να κατανοήσω περισσότερο, τι είναι αυτό που κάνει ένα 17χρονο παιδί, μαθητή της Γ΄ Λυκείου, να θέλει διακαώς έναν μάνατζερ να τον «αναλάβει». Μέσα σε λίγα λεπτά, μου είχε αναφέρει σε αδρές γραμμές, όλα όσα στα δέκα σχεδόν χρόνια που βρίσκεται στο ποδόσφαιρο και τις ακαδημίες, είχε καταφέρει να πετύχει, αλλά και να συνειδητοποιήσει.

 

 Εστίασε στα στραβά κυρίως των τεσσάρων «φυτωρίων» που εντάχθηκε σε αυτό το διάστημα και εν ολίγοις έχουν να κάνουν με την ακατάλληλη προπόνηση μέτριων τεχνικών που προσλαμβάνονται από τους προέδρους ή παράγοντες προκειμένου να "εκπαιδεύσουν" τα παιδιά της ακαδημίας, και που είχε ως αποτέλεσμα να χρειάζεται να κάνει ατομικές προπονήσεις και να πληρώνει επιπλέον από την μηνιαία συνδρομή της ομάδας, ώστε να μπορεί κάποια στιγμή να βελτιωθεί και ίσως να αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο.

Μιλήσαμε για τις ανύπαρκτες σχεδόν εγκαταστάσεις των τοπικών συλλόγων, που απέχουν έτη φωτός από εκείνες ακόμη και των μικρών χωριών της Ευρώπης, αλλά και τις αντιπαιδαγωγικές μεθόδους που χρησιμοποίησαν κάποιοι από τους προπονητές του, κατατάσσοντας τα μέλη της ομάδας σε παιδιά και αποπαίδια…

 

«Πλήρωσα 3.000 ευρώ πέρσι για να πάρω το δελτίο μου»

 

Ο νεαρός ποδοσφαιριστής, δεν παρέλειψε να μου αναφέρει πως όταν θέλησε το περασμένο καλοκαίρι να αποχωρήσει από τη προηγούμενη ακαδημία στην οποία συμμετείχε επί τρία χρόνια γιατί δεν έβλεπε προοπτικές εξέλιξης, για να μπορέσει τελικά να πάρει το δελτίο του, ο πατέρας του χρειάστηκε να πληρώσει 3.000 ευρώ, γεγονός που τον πλήγωσε κατάφωρα, καθώς η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν ήταν και στα καλύτερά της. «Θεωρώ πως αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και από τότε θέλω να φύγω σαν τρελός από την Ελλάδα. Αν είναι να πληρώσω ξανά, ας το κάνω για να βγάλω εισιτήρια και να πάω τουλάχιστον σε καμπ προεπιλογής να με δουν», τόνισε πληγωμένος.

 

Μου εκμυστηρεύτηκε επίσης, πως δεν αντέχει άλλο τις κακές ως απάραδεκτες προπονήσεις που μοιάζουν με παιδική χαρά, την αδικία στις κρίσεις των προπονητών, την έλλειψη αξιοκρατίας που νιώθει και υπάρχει (και) στις τάξεις της νέας του ομάδας, όπου ορισμένοι παίκτες, είτε έρθουν είτε δεν έρθουν στις προπονήσεις όλης της εβδομάδας, την Κυριακή θα παίξουν κανονικά, και μάλιστα ως βασικοί, αφού «τα έχουν κάνει πλακάκια» με τον κόουτς, άγνωστο το «πως»…

 

Είπαμε κι άλλα θλιβερά για το παιδικό ποδόσφαιρο: για την έλλειψη οργάνωσης και προγραμματισμού, για τις ανύπαρκτες επιστημονικές μεθόδους που θα βοηθούσαν έναν νεαρό παίκτη με προδιαγραφές να βελτιωθεί και να μπορέσει να παίξει σε υψηλό επίπεδο. «Γιατί αυτοί που παίζουν, τι περισσότερο έχουν; Απλά προπονήθηκαν και γυμνάστηκαν από νωρίς σωστά», είπε με παράπονο ο νεαρός που είχα απέναντί μου, δια στόματος εκατοντάδων συναδέλφων του.

 

«Τελικά, κυρία Δώρα έχετε έναν καλό και τίμιο μάνατζερ να με αναλάβει και να με πάει στο εξωτερικό να δοκιμαστώ; Είμαι σίγουρος πως θα τον δικαιώσω… Το θέλω τόσο, μα τόσο πολύ! Προσπαθώ πολύ στις προπονήσεις, αλλά φως δεν βλέπω.
Ακόμη και μόνος μου κάνω προπονήσεις σε ένα μικρό πλαστικό γήπεδο στην γειτονιά μου, όταν έχω χρόνο από το σχολείο, αλλά φοβάμαι πως κάνω λάθος και φοβάμαι μη τραυματιστώ κιόλας, αφού η μοκέτα είναι ξηλωμένη.
Πηγαίνω στο δημοτικό γυμναστήριο της γειτονιάς μου και κάνω πρόγραμμα με βάρη που μου έδωσε ο γυμναστής που δουλεύει εκεί, και όταν προλαβαίνω και έχει ο πατέρας μου χρήματα, πηγαίνω και σε μια ομάδα «επίλεκτων ποδοσφαιριστών», όπου μας κάνει μάθημα ατομικής βελτίωσης ένας γνωστός προπονητής, (σ.σ. που βρίσκεται στις ακαδημίες γνωστής ομάδας της πόλης).

 

Ξέρετε, το έχω συζητήσει και με τους προπονητές μου στην ερασιτεχνική ομάδα που είμαι τώρα, μήπως και αυτοί ξέρουν κάποιον μάνατζερ, αλλά μου απάντησαν πως αυτοί κοροϊδεύουν τα παιδιά και τους τρώνε τα λεφτά, και καλύτερα να μη μπλέξω μαζί τους. Ομως εγώ δεν πιστεύω πως όλοι τους είναι λαμόγια!

 

Δάβασα πρόσφατα στο acadimies.gr, πως κάποιος μάνατζερ πήρε ένα παιδί ίδια ηλικία με μένα, και το πήγε στη Γερμανία να δοκιμαστεί, κι αν είναι καλός θα τον κρατήσουν. Όμως ακόμη κι αν δεν τους κάνει, σίγουρα θα του βρει μια άλλη ομάδα να παίζει και να προπονείται στην Ευρώπη. Πιστεύω πως μόνο στο εξωτερικό, μπορεί να κάνει κάποιος καριέρα και να προπονηθεί σωστά…

Εδώ έχουμε μαύρα μεσάνυχτα. Mήπως είδατε κανέναν πιτσιρικά, να παίζει στην πρώτη ομάδα στο πρωτάθλημα; Ακόμη και κάποιοι μικροί που έγιναν επαγγελματίες, τελικά δανεικοί πήγαν σε μικρές ομάδες και μετά χάθηκαν, αν δεν είχαν καλό μάνατζερ να ασχολείται μαζί τους…»

 

Το βλέμμα και τα λόγια του πιτσιρικά, με ακολουθούν μέρες τώρα. Όχι, γιατί πρώτη φορά μίλησα με ένα παιδί που ήθελε να φύγει έξω και τάχα… σοκαρίστηκα με τα όσα είπαμε, αλλά επειδή συμπεραίνω πως τα παιδιά που τελικά ψάχνονται να φύγουν «έξω», όχι μόνο για να βρουν ομάδες, αλλά και να δουλέψουν αξιοποιώντας τις γνώσεις και τα πτυχία τους, είναι μερικές χιλιάδες!
Μια ματιά στις ειδήσεις, στα κανάλια, αλλά και στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο τόσο το δικό μου, όσο και γνωστών «διαμεσολαβητών» τα στοιχεία των οποίων είναι διαθέσιμα εδώ, μπορεί να πείσει τον καθένα. Δεκάδες είναι οι γονείς νεαρών ποδοσφαιριστών, που ψάχνουν την ευκαιρία να δραπετεύσουν από την ελληνική μιζέρια, ή τα ψυχοφθόρα κυκλώματα.
Και όχι άδικα…

 

 

Στην άλλη όχθη

Το θέμα δεν είναι όμως να βρεθεί ένας καλός και συνεπής στις υποσχέσεις του μάνατζερ. Το δύσκολο είναι μπορέσει να σταθεί και τελικά να διακριθεί, ένας Ελληνας νεαρός στις απαιτητικές προπονήσεις που κάνουν οι Ευρωπαίοι στα δοκιμαστικά προεπιλογής για τις ομάδες τους.

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με γνωστό διαμεσολαβητή, Ελληνα που ζει και εργάζεται στην Γερμανία.

Ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε, πως εδώ και τρία σχεδόν χρόνια δεν αναλαμβάνει να μεταφέρει για δοκιμή στην Γερμανία Ελληνόπουλα μεγαλύτερα των 14 χρόνων, κι αυτό γιατί όσα μεγαλύτερα παιδιά ταξίδεψαν, δεν μπόρεσαν να σταθούν σε καμία περίπτωση στις απαιτήσεις των μεγάλων ομάδων.

 

«Γιατί να πάρει μια μεγάλη γερμανική ομάδα, ακόμη για την Β΄ ή την Γ΄ ομάδα της έναν Ελληνα νεαρό ποδοσφαιριστή από τοπική ακαδημία της πατρίδας μας, που ξέρει πως τον προπόνησε ο «Μήτσος» και ο «Τάκης», και ειλικρινά συγνώμη για την απρέπεια στα ονόματα, αλλά θέλω να δείξω πως δεν μας υπολογίζουν ποδοσφαιρικά, και πως στην σκέψη τους "δεν υπάρχουν" οι Ελληνες τεχνικοί. Ξέρουν, μέχρι και στη Γερμανία, πώς αποκτούν διπλώματα προπονητικής στην Ελλάδα.
Ξέρουν τι κάνουμε στις υποδομές στην Ελλάδα. Φροντίζουν να τους ενημερώνουν οι σκάουτερ που έχουν παντού και ξέρουν το επίπεδό μας, που το θεωρούν τραγικό!
Προτιμούν ή τα πολύ μικρά παιδιά, ας πούμε φέτος τα γεννηθέντα το 1998 οιυ μπορούν ακόμη να τα διαπλάσουν, ή ασφαλώς τα δικά τους παιδιά, που ξέρουν πως δούλεψαν σε καλύτερες συνθήκες, αλλά και τους τεχνικούς που τα προπόνησαν σε ιδανικές συνθήκες και πάντα σε γήπεδο με χόρτο.

Και αν δεν έχουν ας πούμε κάποιον ελπιδοφόρο νεαρό στις δικές τους υποδομές, έχουν σκάουτερ που παρακολουθούν διαρκώς τα πρωταθλήματα U-15 ως U-19 που γίνονται στην Ευρώπη, και όποιοι ξεχωρίσουν, καλούν τους μάνατζερ (αν έχουν) ή τους γονείς τους και το διαπραγματεύονται.

Ετσι γίνονται στην Γερμανία οι δουλειές. Με διαφάνεια και αξιοκρατία: Οποιος μπορεί και αντέχει, μένει, συνεχίζει και έχει πολύ σοβαρές ελπίδες να διακριθεί. Διαφορετικά φεύγει…
Πάντως μερικές ομάδες της Γερμανίας, που συμμετέχουν σε μικρές κατηγορίες, ίσως και να έδιναν ευκαιρίες σε κάποιοα παιδιά με θέληση από την Ελλάδα.

Χρειάζεται όμως κι εκεί μεγάλη προσπάθεια. Να υπογραμμίσω πως τα πράγματα όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Και δεν συζητάμε καν για τερματοφύλακες. Σχεδόν καμία τύχη δεν έχουν οι νεαροί Ελληνες πορτιέρο...

 

Διάσημες ακαδημίες, Ελληνες πιτσιρικάδες σπάνια βλέπουν. Δεν τους ενδιαφέρουν. Μόνο αν έχουν "περγαμηνές" από εθνικές ομάδες, ή αν δούλεψαν πολύ καλά, ή ήταν από πριν σε κάπου έξω και τους έχουν δει σε κάποιο διεθνές παιχνίδι και έχουν ξεχωρίσει. Αλλά και πάλι θα το σκεφτούν δέκα φορές…

Δεν είναι αλαζόνες, απλά προτιμούν παίκτες που προπονήθηκαν σε υψηλό επίπεδο, για να μη χάσουν χρόνο και υπάρξει ανομοιογένεια στον ρυθμό της ομάδας τους.
Και στη χώρα μας κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Είναι γνωστό πως στερούμαστε υποδομές και ταλέντων, εκτός εξαιρετικά λαμπρών εξαιρέσεων, που συνήθως όμως δεν έχουν διάρκεια…"

 

"Εξω" για δουλειά. "Μέσα" για διακοπές

«Δεν κρύβω, πως και το δικό μου άγχος για τα δικά μου παιδιά «εν ευθέτω χρόνω» είναι το ίδιο. Να μπορέσουν να δουλέψουν και να μείνουν, όποια καριέρα και να κάνουν, έξω. Εδώ, στην Ελλάδα, είναι μόνο για διακοπές το καλοκαίρι. Ολο το υπόλοιπο πακέτο, δύσκολα υποφέρεται».

Το έγραψε ο Αλέξης Σπυρόπουλος στο contra και το υιοθετώ, γιατί απλά και λιτά εκφράζει το σύνολο των συμπατριωτών μας…

Που επένδυσαν με στερήσεις στα όνειρα των παιδιών τους, για να τα οδηγήσουν τελικά οι ίδιοι στην έξοδο της χώρας…

 

Πηγή: www.acadimies.gr